Bugün spontane bir şekilde İstanbul’a geldim. Şans eseri Kadıköy’de kan bağışı için seyyar Kızılay çadırı buldum. Bu yılın ilk kan bağışını yaptım. Sonra iskeleden gün batımını izledim. Gerçekten harika bir andı. Bazen yaşamın koşturmacasına kapılıp, anları kaçırıyoruz.
Yaşam dediğimiz şey ne garip! Zaman denilen bir şeyin içine hapsolmuş, bir andan ötekine sürükleniyoruz… Herhangi bir anın içinde kalmak veya geriye dönmek de mümkün değil, dışına çıkmak da.
Bazı anlar var ki ağırlığı ile eziliyor, bazıları da var ki huzuru hep sürsün istiyoruz. Böyle bakınca da anı yaşama yalanı geliyor aklıma. Anı yaşamak mümkün değil aslında. Mümkün olan; ağırlığıyla hafifliğiyle her anın geçişine, kabulle, tanıklık edebilmek.
Bu süreçte de elimizde olan; yaşamınıza ağırlık yapanları geride bırakıp, hafifletenler ile yola devam etmek. Tabi ki zaman zaman ağırlıklar yine hayatınıza gelecek. Ancak onların da size öğretecek bir dersi kapasitenizi arttıracak bir amacı var. Onları da kabul edip, anlara tanıklık etmeye devam edin.
Güzel bir gün batımında bunlar geçti aklımdan. Güzel anlara tanıklığınızın bol olduğu güzel bir yaşam olsun. 😊